|
اصلِ وحدت شهری به‌مثابه بستر لازم برای اداره خوبِ شهر
|
سیداحمد حبیب نژاد*   ، زهرا عامری ، فاطمه داودآبادی فراهانی |
|
|
|
چکیده: (736 مشاهده) |
| شهر به‌مثابه واحدی پویا و زنده در جامعه حضور دارد و موضوعات شهری جزو دغدغه‌های سیاست‌گذاران، مقنن و مدیران اجرایی بوده و در جوامع دانشگاهی نیز تلاش‌های بین رشته‌ای برای به‌سامان کردن آن در جریان است. یکی از راهبردهای اساسی برای ساماندهی شایسته شهر و امور شهری و اداره خوب شهر، تمرکززدایی عنوان شده است. از اصول تمرکززدایی که کمتر به آن توجه گردیده، اصل وحدت شهری است که می‌تواند آثار فراوانی را در بهینه‌تر کردن مدیریت شهری و درنتیجه، مدیریت شایسته شهری ایجاد نماید. این اصل تاکنون مورد توجه جدی قرار نگرفته است و تمام تلاش‌های صورت‌گرفته برای مدیریت یکپارچه شهری نیز به دلایلی ازجمله عدم‌شناسایی و پذیرش عملی اصل وحدت شهری به‌سرانجامی نرسیده است. این پژوهش بر آن است با روش مطالعات اسنادی، کتابخانه‌ای و به شکلی ترکیبی (مرکب از تحلیل محتوای کیفی و استدلال منطقی)، بدین رهیافت رسد که باید ابتدا بر سر شخصیت حقوقی مستقل برای شهرها اجماعی حاصل گردد؛ سپس آثار این پذیرش مانند استقلال اقتصادی، استقلال در طرح دعوا و طرف حق و تکلیف قرار گرفتن را در ضمن برنامه‌های مدیریتی شهری نشان داد؛ سپس ظرفیت‌هایش را شناخت و معضلاتش را حل نمود؛ در غیر این‌صورت، و با وجود اغتشاش‌های شکلی و ماهوی کنونی شهری، قراردادن سیاست‌های مدیریتی برای شهر چندپاره مفید نخواهد بود. با تاکید بر لزوم اصلاحات بنیادین در حوزه‌های ساختاری، هنجاری و رفتاری در مدیریت شهری و شهرداری‌ها به دلیل حجم بالای تخلفات و نارضایتی گسترده شهروندان باید پذیرفت که چند پارگی در مدیریت شهری، ناشی از برداشت چندپارگی شهر است و این مساله باعث می‌شود نگاه منطقی و معقولی برای شناخت مسائل و موضوعات آسیب‌های شهری وجود نداشته باشد و اداره خوب شهری تحقق نیابد. |
|
| واژه‌های کلیدی: اصل وحدت شهری، شهر، شهرداری، شخصیت حقوقی، شورای شهر، مدیریت شهری، اداره خوب شهر. |
|
|
متن کامل [PDF 508 kb]
(395 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
|
|
|
|
|
|
